Rozdział 2 ,,Witamy w Sydney!"

* * Trouble is a friend, yeah

Trouble is a friend of mine * *

Oczami Alex...

      Chodziłam jak na szpilkach w tę i z powrotem. Moja mama pojechała razem z babcią Luke'a na lotnisko. Co jak co, ale trochę ciężko byłoby pomieścić sześć walizek w małym samochodzie pani Hemmings. Po za tym, moja mama, mama Lu, mama Myrty i tata Luke'a ustalili, że dziewczyny tydzień spędzą w domu babci blondyna, a drugi w moim. Żeby zbytnio nie obciążać pani Hemmings.
     Nie mogłam nerwowo wytrzymać tego irytującego wyczekiwania. Nie wiedziałam, czy już przylecieli, czy nie. W końcu zobaczyłam przez okno naszego Minivana. Zbiegłam na dół bardzo szybko i zaczęłam machać do przyjezdnych. Na przodzie siedział pan Hemmings i moja mama, a z tyłu, za zaciemnionymi szybami cała reszta, włącznie z babcią chłopaka. Pierwsza z samochodu wysiadła Lu.
 - Alex! Hej! - zawołała i przytuliła mnie.
      Nie, żeby to było tak, że nagle zapałałyśmy do siebie wielką, siostrzaną miłością, ale zaakceptowałyśmy się. Szanowałyśmy i już bardzo dobrze znosiłyśmy własne towarzystwo. Czasami SMS-owałyśmy i dzieliłyśmy informacjami. Byłyśmy po prostu koleżankami.
 - Cześć Lu... Tęskniłam za wami! - powiedziałam szczerze. Potem zniżyłam głos do szeptu i powiedziałam śmiertelnie poważnie: - Będziemy musieli w czwórkę porozmawiać. Sprawy strażników.
 - Okay - powiedziała patrząc mi prosto w oczy. - Poważne?
 - Potem - rzekłam i uśmiechnęłam się. - Witamy w Sydney!
       Po wyściskaniu Myrty i Luke'a odwróciłam się do Toma. Miał ciemne, kręcone włosy i równie ciemne oczy. W zasadzie, to oczy miał niemalże czarne. Wyglądał na miłego. Wyciągnął do mnie rękę. Uścisnęłam ją.
 - Thomas Anderson - przedstawił się. - Ale wolę Tom.
 - Alexandra Hataway - uśmiechnęłam się i idąc w jego ślady dodałam: - Ale wolę Alex.
 - Gdzie chłopaki? - zapytał mnie Luke. - Pisałem do nich.
 - Powinni zaraz być - wzruszyłam ramionami.
      Weszliśmy do wnętrza błękitnego domku. To był typowy ,,domek babci". Parterowy, pośrodku różanego ogrodu, z małą białą werandą. Po drewnianych, niebieskich deskach na fasadzie piął się bluszcz.
     Zasiedliśmy w małej, staroświeckiej, ale przytulnej kuchni. Znaczy, najpierw chłopaki zanieśli wszystkie walizki do pokoi na poddaszu. Zjawiła się też reszta 5 Seconds of Summer oraz Fay. Zjedliśmy obiad (a ściślej mówiąc, niemal przywiązano nas do krzeseł, żebyśmy go zjedli), który przygotowała pani Hemmings. Potem, po typowej gadce w stylu ,,Jak lot?" i ,,Co słychać?", wreszcie pozwolono nam zabrać Lu, Myrtę, Luke'a i Toma na wycieczkę po Sydney.
 - Dobrze was wreszcie widzieć na żywo - uśmiechnął się Michael, kiedy opuściliśmy domek babci blondyna.
 - Wzajemnie - uśmiechnęła się Lu.
 - A pójdziemy, nie mówię dzisiaj, ale do tej opery? - Myrta zrobiła maślane oczka i spojrzała na Luke'a.
 - Eeeee... - zawahał się.
 - Obiecałeś im! - przypomniał Tom.
 - Cicho siedź! - Luke dał mu kuksańca w bok, na co brunet tylko się zaśmiał.
 - Ja w zasadzie też tam jeszcze nie byłam - wtrąciłam.
 - Tak, pójdziemy. - Luke przewrócił oczami, a cała reszta się zaśmiała.

~~ו*•×~~

     Fay wyciągnęła nas do kawiarni. Część wzięła kawę, a część kakao. Kakao przeważało o jedną osobę. W końcu, było nas dziewięcioro. Steve nie chciał iść. Zagadał się z, jak to stwierdzili jednogłośnie wszyscy chłopcy, ,,koleżanką".
     Aż do momentu, w którym słońce zniknęło za horyzontem, włóczyliśmy się po mieście, które każdy z chłopaków (poza Tomem) znał jak własną kieszeń. Szliśmy już z powrotem, każdy do siebie, gubiąc po drodze kolejne osoby. Pierwszy opuścił nas Ashton, który mieszkał w pobliżu plaży. Potem Michael i Fay, mieszkający po sąsiedzku a w końcu i Calum. W piątkę ruszyliśmy do domu pani Hemmings, który Fay wesoło określiła ,,Różanym Domkiem".
 - Serio, gdyby nie twoi przyjaciele, nie wiem, jak bym tu wytrzymała - odpowiedziałam na pytanie Luke'a.
 - Aż tak źle? - zapytał Tom.
 - Tęsknię za Nowym Jorkiem - powiedziałam, bawiąc się resztką oranżady w szklance. - Ale muszę się pogodzić, że już tam nie wrócę, chyba, żeby odwiedzić znajomych.
     Taka prawda. Nikogo z rodziny tam nie mam. W New Jersey mieszka ciocia, bo babcia już nie żyje. Podobnie zresztą, jak ta druga, która zmarła z pewnością trzysta parę, paręnaście, a może parędziesiąt lat temu.
 - No tak - stwierdziła Myrta i postanowiła zmienić temat, za co byłam jej ogromnie wdzięczna. - Co będziemy robić jutro?
     Wszyscy wzruszyli ramionami.
 - Co chcesz - Luke cmoknął ją w usta.
      Słodka parka. Chociaż, szczerze wolę bardziej mieszanki wybuchowe. Innymi słowy - przeciwieństwa. U nich to było raczej, jak to określiła Lu, początkowym zaprzeczaniem faktom, że sporo ich łączy, a obecnie milusim, cichym, bezspornym związkiem.
        Rozmawialiśmy chwilę o swoich propozycjach i wspólnie stwierdziliśmy, że pójdziemy na plażę. Potem Tom udał się na prośbę Steve'a do salonu, żeby zagrać w wyścigówki. Nadszedł czas, by powiadomić ich o Camille. Nachyliłam się bliżej nich.
 - Muszę wam o czymś powiedzieć - oznajmiłam.
     Wszyscy skupili na mnie całą uwagę.
 - Znalazłam osobę z piętnem Mroka - szepnęłam.
 - Kolejną? - zdziwiła się Lu.
 - Chris ostatnio mówił, że znaleźli wszystkich - dodała Myrta. - Nie słyszałam, żeby wśród nich był ktoś stąd. Zresztą, Tom także ma piętno, więc chłopaki będą tu w nocy.
      Tego nie wiedziałam.
 - Jesteś pewna? - zwrócił się do mnie Luke.
 - Jak najbardziej - potwierdziłam i kiwnęłam kilkakrotnie głową.
 - Znasz tą osobę? - Lu czekała na odpowiedź.
 - Całkiem dobrze. Mogę wam ją przedstawić.
 - Kolejne piętno, kolejny problem - westchnęła Lu.
 - Widać problemy to nasi przyjaciele - rzekłam z wisielczym humorem.
     W tej chwili rozległ się głos mojej mamy.
 - Alex, idziemy!
 - Już! - krzyknęłam w odpowiedzi i spojrzałam po twarzach znajomych. - Zadzwonię jutro.
      Zbiegłam na dół i razem z mamą wyszłyśmy z domu babci Luke'a i udałyśmy do swojego. Nasza suczka zaraz podbiegła i dotrzymywała nam kroku aż do ganku. Potem, z pomocą drzwiczek dla psów pierwsza znalazła się w środku i merdając ogonem czekała na nas. Uśmiechnęłam się i pogłaskałam suczkę.
 - Abs może spać dzisiaj u mnie? - zapytałam, zatrzymując się w połowie schodów.
     Rodzicielka zmierzyła mnie wzrokiem i uśmiechnęła pobłażliwie. Wolała, jak Absolve śpi w swoim posłaniu w salonie. Zrobiłam maślane oczka.
 - Niech ci będzie - powiedziała.
     Uśmiechnęłam się i zagwizdałam na psa, który paroma susami znalazł się w tym miejscu co ja, a potem ruszył dalej aż pod drzwi mojego pokoju. Co ja bym zrobiła bez mojego kochanego czworonoga? Czasami trzeba uciec w inny świat. Ja tymczasem postanowiłam położyć się spać wtulona w moją czarno-biało-szarą przyjaciółkę.

~~~~~~~~
Oto kolejny krótki rozdział, którym niewiele się dzieje. No ale Layla - masz Lu :P A tak po za tym, to ty się tym piętnem bardziej przejęłaś niż ja ;) Ja sama szczerze jeszcze nie do końca zadecydowałam, jak to wygląda. W każdym razie - każde piętno to obrazek osoby/zwierzęcia, która(e) zmarła(o), a kolory, którymi się skrzą to kolor duszy tego kogoś (lub zwierzęcia).
 Musicie troszkę poczekać, aż coś się zacznie dziać. Pierwsze rozdziały pisze się najciężej :(
Mam nadzieję, że mnie nie opuścicie.
No to do następnego,
Lusia