Rozdział 11 ,,Sen czwarty"

,,Jake jest chodzącą tajemnicą, a każda chce być tą, która ją rozwikła"

* * I need another story
Something to get off my chest
My life gets kind a boring
Need something that I can confess * *

     Śniadanie! - krzyczała Zoey.
      Potem dało się słyszeć, jak wchodzi do niektórych pokoi i wydziera się na ich lokatorów.

     Alex pokręciła głową i powoli zwlokła się z łóżka. Ledwo zasnęła. Nie mogła przestać myśleć o Myrcie. Ma amnezję. Niczego nie pamięta. Strażnicy wiedzieli niemal od razu. Chris i Harry nawet przylecieli. Zaraz wręcz po telefonie Ashtona (żadne z pozostałych, którzy ich znają nie dało rady nic z siebie wydusić). Wstała i wyjęła z szuflady niemal identyczną koszulę. Tym razem jednak znalazła czarne, obcisłe, skórzane legginsy. Oraz buty z cholewką sięgające kolan. Niezwłocznie się przebrała, wiedząc, że kapitanka może wparować do pokoju w każdej chwili.
 - Raz, raz! Jake, ty dupo wołowa! - rozległ się głos Zoey z sąsiedniej kajuty, a Alex mimowolnie się uśmiechnęła.
      Nie chciała podsłuchiwać, ale ściany nie były szczelne.
 - Won stąd, paranoiczko! - odezwał się Jake, stłumionym głosem. - Cholera, daj się ubrać!
 - Ja nie mogę, jakie wyszukane słownictwo! - zaśmiała się.
 - Idź, kretynko! - odrzekł że śmiechem. - O ty! Tak szpanować środkowym palcem?
 - Ładny, no nie? - usłyszała ich śmiech.
      Tak, musieli się co najmniej przyjaźnić. To tym bardziej utwierdziło ją w przekonaniu, że Jake jej po prostu nienawidzi. Usłyszała pukanie, przepraszam, walenie w drzwi.
 - Wchodzić, nie śpię - krzyknęła.
 - Hejo - uśmiechnęła się Zoey, a potem ze śmiechem opowiedziała: - Wiesz, Alex? Ja wchodzę, a on bez koszulki, zakryty w pasie kołdrą! Myślałam, że pęknę! - parsknęła, a chłopak - już ubrany - przewrócił oczami. - Zdaję sobie sprawę, że słychać wszystko. Ty zapewne też. Więc jeśli będziesz kogoś przyprowadzać w nocy, to ma być cicho. Nie chcemy wysłuchiwać tego, co się u was dzieje - powiedziała ze śmiertelną powagą. - Znaczy, jeżeli jest t o planowane, można się zgłosić po klucze. Na samym dole jest dźwiękoszczelna i najbardziej opancerzona kajuta. Numer czterdzieści cztery.
      Alex zrobiła się czerwona. Mimowolnie spojrzała na Jake'a, który stał z kpiącym półuśmieszkiem.
 - O to nie musisz się martwić - zwróciła się do Zoey.
 - Dobrze - piratka uśmiechnęła się ponownie. - Jestem waszym kapitanem i tak należy się do mnie zwracać. Rzecz jasna, jeśli twój wybór padnie na Salain lub Quello, możesz mówić mi po imieniu - wyciągnęła jakiś zwój i zaczęła mówić, co jakiś czas spoglądając na zapisane tam słowa: - Śniadanie codziennie jest o siódmej. Na spóźnialskich czekam jedynie piętnaście minut. Potem drzwi mesy* zamykają się i każdy spóźniony może zapomnieć o posiłku. Otwierają się ponownie o ósmej, wtedy salę opuszczają wszyscy, chyba, że ktoś był zwolniony z godzin  posiłkowych. Obiad o czternastej, kolacja o dziewiętnastej - zasady takie jak w przypadku śniadania. Cisza nocna zapada o dwudziestej drugiej. Kiedy jest przejście międzysektoralne, WSZYSCY muszą być na pokładzie i słuchać moich poleceń. Nie przyjmuję wyjaśnień, dlaczego kogoś nie było. Ciało zostanie wyrzucone do morza. Żadnego alkoholu poza winem. A rumu na bank tolerować nie będę. Ostatecznie przymknę oko na whisky, ale jeśli zostanie szybko skonsumowane - podała mi pergamin i czerwone pióro.
      Szybko podpisała na dole. Nad nią było wiele, wiele podpisów.
 - Dzisiaj jesteś uprzywilejowana, bo musiałaś zapoznać się z wymogami statku - rzuciła ze śmiechem. - Chodźmy zatem do jadalni...
         Cała załoga już siedziała przy stołach. No, nie cała. Kilkoro spóźnionych z błagalnymi minami spoglądali na Zoey, dla której byli niewidzialni. Jakiś chłystek mniej więcej w ich wieku (czternaście-szesnaście-siedemnaście) właśnie uderzał czołem w szklane drzwi. Przepuścił kapitankę i odszedł bez śniadania.
      Aj, surowe zasady, pomyślała Alex. Zawsze chyba można iść do gospody, no nie? A... jeśli nie ma się za co, to inna sprawa. Ona też był spłukana. Całkowicie.
     Mesa była zadbana i z każdej strony były okna. Do wnętrza wpadło żółtawe światło, więc nie trzeba było zapalać wielkich świeczników zwisających z sufitu. Mesa została obita ciemną boazerią i czerwonymi tapetami we wzory. Dzieliła się na jakby dwa pomieszczenia: pierwsze, do którego wchodziło się przez oszklone drzwi było zapchane stołami, ławami i krzesłami. Do drugiego wchodziło się z pierwszego przez łuk. Stał tam okrągły stół z dwunastoma miejscami.
 - Alex, ty będziesz jeść ze mną, Jakiem i jeśli będą jacyś inni podróżnicy, to z nimi.
        Usiedli więc z trzech różnych stron do złotej zastawy. Alex zauważyła, że reszta załogi ma zwykłą, metalową. Ani grama srebra.
 - Nie używasz srebra? - zapytała, patrząc jak ,,majtek pokładowy" usiłuje nalać jej kawy, a ręka niemiłosiernie mu się trzęsie. Dziękując wzięła od niego dzbanek i sama sobie nalała.
 - Nie - odpowiedział Jake.
       Właśnie przyniesiono specyficznie przyprawioną rybę, której nie potrafiła zidentyfikować.
 - Zdarza się, że przy tym stole zasiadają wilkołaki, a i jeden z moich obecnych kamratów nim jest. Wcześniej miałam całe rodzeństwo, z jakże miłym Kadaim - wyjaśniła Zoey, szczebiocząc jak zakochana nastolatka.
 - O Lilith i o Koru nie wspomniałaś - dorzucił Jake.
 - Bo Lilith nie lubiłam, a Koru... przystojny, ale miał pchły - powiedziała głosem krytyka.
      Chłopak uniósł brwi.
 - Muszę to zapamiętać - uśmiechnął się złośliwie do kapitanki,za co został kopnięty pod stołem, ale ,,nawet nie poczuł".
       Hataway zastanawiała się, kim są Kadai, Lilith i Koru, ale nie chciała wychodzić na jakąś ciekawską, więc po prostu nie pytała. Zamiast tego, zadała pytania, które cisnęło jej się na język odkąd spotkała kapitankę Caravii.
 - Nie wiem, czy wolno mi pytać, ale... - zaczęła Alex. - W ogóle, skąd się znacie?
    Zoey postukała widelcem w stół. Spojrzała na Jake'a, który odpłynął w myślach. Zmarszczyła brwi, po czym go walnęła.
 - Ty opowiadaj - odparł unosząc kubek z kawą do ust. Dziewczynie widocznie to przypasowało.
 - Hm - zaczęła z uśmiechem. - To było... cztery... sześć... dwanaście snów temu. Tutaj. Właściwie, jego pierwszy sen odbył się tutaj. Ja miałam na karku osiemnaście snów. W końcu jestem Czwórką - przypomniała. - A on od tak sobie się tu zjawił - spojrzała na niego, a on wykonał ledwo widoczny ruch głową. - To tyle!
       Wstała od stołu. Spojrzała na zegar. Zaraz ósma. Rzuciła swoim złotym widelcem (Bogu dzięki, nie nożem!) w dzwon stojący za Alex, o mały włos jej nie trafiając. Po całej mesie rozległ się głośny dźwięk bicia. Zoey powędrowała w kierunku drzwi i otworzyła je, czekając, aż kolejka do drzwi całkiem się zakończy.
      Alex i Jake stali na końcu i czekali, aż wszyscy wyjdą.
 - Często rzuca widelcami? - zapytała towarzysza.
 - Widelcami, łyżkami, nożami, raz nawet talerzem - wzruszył ramionami. - I wazonem.
         Pokręciła głową z niedowierzaniem. Ona jest niemożliwa. Może to tylko chore wrażenie, ale na tym statku łatwiej złapać z nim kontakt i nie jest wiecznie wkurzony.
 - Alex! - zawołała kapitan i wskazała ruchem głosy wyjście na pokład.
      Brązowowłosa ruszyła za nią. Kiedy wyszła spostrzegła, że większość załogi schodzi na ląd. Zoey zakrzyknęła ,,Arabeth!" Rudowłosa, którą Alex widziała w poprzednim śnie na bocianim gnieździe ześlizgnęła się po linie i stanęła przed nimi na pokładzie, podpierając się pod boki.
 - Ta jes, kapitanie? - zapytała, od razu.
     Włosy, jak poprzednio, przewiązane były bandanką, a na uszach połyskiwały złote, okrągłe kolczyki. W pasie przewiązała sobie czerwono-złotą chustę w karo. Dekolt wydał się Alex zbyt duży, zważywszy na załogę składających się z samych mężczyzn poza nią i Zoey. Bystre zielone oczy świdrowały brunetkę. Miała wrażenie, że zaraz wywiercą w niej dziurę.
 - To jest Alex - przedstawiła Zoey. - Mogę cię prosić, żebyś opowiedziała jej, na czym polega Świat Snów?
 - Aj, aj, kapitanie - uśmiechnęła się piratka i złapała dziewczynę za rękę prowadząc ją do bakburty, z której można było patrzeć na plażę. Za plecami, na drugim brzegu była tawerna.
 Dziewczyna usiadła na beczce i spojrzała w dal. Szybko jednak odwróciła się do brązowowłosej. Zdjęła swoje czarne, skórzane rękawice, wyciągając dłoń, którą Alex szybko uścisnęła. Ruda miała tak drobne dłonie, że wydawały się zaraz połamać. Widać, nie bez powodu nosiła grube, skórzane rękawice, skoro ślizgała się po linach.
 - Jestem Arabeth. To nie imię, lecz przezwisko. Moje prawdziwe imię brzmi Annabeth. Ksywka wzięła się stad, że bardzo lubię papugi. Zoey jednak nie chce ,,dodatkowej mordy do wykarmienia" - rzuciła, znacząc cudzysłów w powietrzu. - Miło poznać - wyszczerzyła się. - Lat?
 - Szesnaście - odparła Alex, nieco zaskoczona nagłym pytaniem.
 - Ja siedemnaście - odpowiedziała, decydując się jednak stać. - Nikt ci jeszcze o snach nie opowiadał, co? - Alex pokręciła przecząco głową. - Więc tak: to jest, powiedzmy, inna planeta. Tak jakby, bo to nie planeta. Inny... wymiar? Niech będzie: drugi świat. Powszechnie zwany Światem Snów nie nosi stałej nazwy. Dzieli się na sektory. Każdy sektor odpowiada innemu kontynentowi, poza dwoma ostatnimi. Drugi, czyli ten, w którym się obecnie znajdujemy, kształtem przypomina Amerykę Północną. Sektor Pierwszy to Europa, Trzeci - Ameryka Południowa, Czwarty - Afryka, Piąty - Azja, Szósty - Australia i Siódmy - Antarktyda. Przejścia międzysektorowe są najłatwiejsze do przebycia statkiem, więc jest główny środek transportu. Mówię ci, pierwszy raz w przejściu to niesamowite przeżycie! - roześmiała się. - Mniejsza z tym. Ludność dzieli się na Mieszkańców, Gości i Podróżników. Do tych ostatnich należysz, po widzę po nadgarstku - wskazała wzrokiem na numerek. - No i musiałaś urodzić się w Ameryce Północnej, jeżeli pojawiłaś się w tym Sektorze.
 - Tak - odpowiedziała. Polubiła tą rudą piratkę. - Jestem Podróżniczką. A ty?
 - Ja Mieszkaniec - powiedziała z dumą. - Mieszkańcy to ci, którzy urodzili się tutaj. Czyli potomkowie tych, którzy są tu od stuleci, zanim jeszcze połączono Wasz Świat z Naszym Światem. Gościem jest każdy, kto zapadł w waszym świecie w śpiączkę. Kim są Podróżnicy, to chyba wiesz. Sami jednak nie do końca wiecie, co tu robicie. Rozpoznaje się was po wewnętrznej stronie lewego nadgarstka, gdzie pisze, jako który przybyliście. Ty przybyłaś dziewiąta. Za tobą będzie jeszcze troje innych.
        Piratka podrapała się po głowie, usiłując coś sobie przypomnieć. Alex słuchała jej z zaciekawienie.
 - Aha! Każdy, dosłownie każdy człowiek trafia tu do nas, do Sektora Ósmego, kiedy śpi. Jednak tylko i wyłącznie do Ósmego. My też możemy tam wchodzić. Sektor ten przybiera taką formę, jaką chcemy. Chcesz dżunglę? Proszę bardzo! Wolisz sklep? Et voilá! Tak to mniej więcej działa. Do Sektora Dziewiątego mogą wejść, a ściślej rzecz biorąc, otworzyć go, tylko tacy jak ty, więc zwie się go Sektorem Podróżników. Każde z was ma jakiś nieodgadnięty pociąg w tamtą stronę, a szczególnie Jedynka, która liczy sobie już ponad trzydzieści snów. Nadążasz?
 - Chyba tak... - podsumowała Alex, a piratka zachichotała:
 - Wiesz, co za dużo to nie zdrowo! Skończmy o snach. Opowiedz mi, jak tu trafiłaś?
        Więc Alex opowiedziała jej wszystko. Od znalezienia skrzynki do teraz. Czuła, że może jej zaufać, a poza tym, to nie była jakaś tajemnica, żeby siedzieć z buzią na kłódkę.
       Obie spojrzały w stronę brzegu rzeki. Stała tam Zoey, Jake i Xavier. O czymś rozmawiali, ale widać było, a wręcz czuć, że atmosfera tam na dole jest napięta. Alex zapytała ją o to, co o nich wie, oraz czy wie coś o Angelice.
 - Wiesz, nie wiem, czy powinnam mówić, ale... - oparła dłonie na nadburciu**- wydaje mi się, że to raczej żadna tajemnica. Więc, Jake pojawił się tu dwanaście snów temu. Wtedy spotkał Angelikę, Xaviera i Zoey. Trzy statki cumowały wówczas tu, poza godzinami szczytu. Angelika zaproponowała mu, że się nim ,,zaopiekuje" to w praktyce - będzie jej towarzyszem podróży, coś jak Jake zajął się tobą.
        Alex wiedziała, co to znaczy. ,,Dowieź, przypilnuj, pokaż, gdzie iść". Mniej więcej tak wyglądało to w jej wypadku.
  - Xavier (który trafił tu pięć snów przed nim) był zazdrosny o to, że Angelika interesuje się Jakiem, a nie nim samym. Więc wiesz, chłopcy raczej się nie polubili. Z Zoey jakoś złapali wspólny język. Potem nadszedł czas na odpływanie. Angela, gustująca w młodszych facetach, próbowała flirtować ze swoim nowym nabytkiem, ale Jake raczej nie pchał się do dwudziestojednolatki. Potem ona zaczęła zadawać się  z wampirami wkrótce sama się nim stała. A wtedy ją opuścił i przystąpił do załogi Zoey.
 - Aha, wszystko jasne - wtrąciła pod nosem.
 - To tylko zarys historii - poprawiła Arabeth. - W każdym razie, dziewczęta z całych siedmiu sektorów podzieliły się na fanki Jake'a i fanki Xaviera, także obaj chłopcy są znani jak Świat Snów długi i szeroki. Jak? Mnie o to nie pytaj. Jake jest chodzącą tajemnicą, a każda chce być tą, która ją rozwikła.
       Sama Alex nie mogła zaprzeczyć. Chciała go rozgryźć, ale nie interesowało ją, czy zrobi to pierwsza, czy ostatnia. Tymczasem Arabeth kontynuowała:
 - Xavier natomiast zaskakuje traktowaniem kobiet jak księżniczek. Zazwyczaj.
 - A ty? Do której grupy należysz? - zapytała, niby od niechcenia.
 - Jake - uśmiechnęła się pod nosem. - Inaczej by mnie tu nie było. Ale nie mam szans, to po pierwsze, a po drugie, moje serduszko zajął Kadai. A! Co do samej Angeliki, to, jak głoszą plotki, poprzysięgła sobie uwiedzenie Jake'a i, najprawdopodobniej, wiesz co po za tym - zakończyła. - Tak mówi cały Świat Snów.
 - Co? - zdziwiła się Alex, nie do końca łapiąc.
       Arabeth przewróciła oczami i spojrzała na nią znacząco, unosząc brwi. Halo! To uwodzicielka! - mówiły jej zielone oczy.
 - Wiesz, co - powtórzyła. Wtedy dopiero Alex zrozumiała i zrobiła charakterystyczne ,,Aaaa".
  znienacka zjawiła się Zoey.
 - Alex, prosimy cię na chwilę - zakomenderowała.
       Hataway miała już dość tego, że ciągle każą jej coś robić. Widocznie, tak samo jest z każdym Podróżnikiem. Ciekawe, czy jest już kolejny Podróżnik lub Podróżniczka, pomyślała. A może wszyscy już jesteśmy? Cała dwunastka? Jednak prawdopodobnie ani Jake, ani Zoey tego nie wiedzą.
         Szły na dół po kładce, aż obie stanęły na piasku u boku Jake'a, naprzeciw Xaviera. Xavier miał na sobie strój uderzająco podobny do tego, który nosił kapitan Barbossa. [KLIK] Blondyn skłonił się i ucałował jej dłoń.
 - Xavier. Numer Siedem - przedstawił się.
 - Alex. Dziewiątka - dygnęła.
      Musiała przyznać, że mimo wszystko robił całkiem dobre wrażenie. Uśmiechnął się do niej zalotnie, więc spuściła wzrok.
 - Oto przed tobą kapitan brygu o nazwie Quello - przedstawiła Zoey, oficjalnym tonem. - Zaleca się, abyś mogła go poznać i zadecydować o swoim wyborze wiedząc jak najwięcej o wszystkich trzech statkach.
     W tym momencie Zoey dziwnie spojrzała na Jake'a. Alex dopiero teraz spostrzegła, że spiął mięśnie, jakby czekając aż będzie mógł ruszyć.
 - Dziesiątka - powiedzieli równocześnie.
       Hataway uniosła brwi, a Xavier się skrzywił. Wziął ją pod rękę i udał się do przewoźnika.

~~ו*•×~~

    Alex zachichotała.
 - Rzeczywiście, niesamowita historia - uśmiechnęła się.
     Xavier opowiadał o swoim pierwszym śnie. Pojawił się w sektorze trzecim i zaczęły go gonić zwierzęta. Potem spotkał Seamusa (,,Wspaniały człowiek, Alex, wspaniały! Właściwie, wampir"). Wydawał się lubić wampiry, więc go zapytała:
 - A ty chciałbyś zostać wampirem?
 - Nie wiem. Jeszcze mi nie proponowali. Znaczy, Angelika, raz. Zanim pojawił się Jake - tutaj się skrzywił. - Nie przepadamy za sobą.
 - Zauważyłam - zapewniła, biorąc kawałek ciasta do ust. - Ze mną nie rozmawia prawie wcale.
 - On z NIKIM nie rozmawia. Wyjątek to Zoey - powiedział i nałożył sobie jeszcze jeden kawałek placka malinowego. - No i Rou.
 - Rou? - zaciekawiła się Alex.
 - Taka jedna - machną ręką, jakby była jakimś śmieciem, o którym nie warto gadać. - Jest w śpiączce. W naszym świecie jest niewidoma, ale tu widzi. Bardzo możliwe, że w niedługim czasie umrze.
    Zegar zaczął bić dziewiątą. Spojrzeli na siebie.
 - Chyba trzeba się zbierać. - dziewczyna wstała od stołu.
 - To nie północ, Kopciuszku - zaśmiał się, a ona spojrzała na niego z politowaniem. - Do zobaczenia, Alexandro.
 - Do zobaczenia - powiedziała i wyszła.
        Kiedy wreszcie postawiła stopy na pokładzie Caravii odetchnęła z ulgą. Xavier może i był czarujący i niezmiernie miły, ale nie mogła zapomnieć o pierwszym wrażeniu, jakie wywarł na niej wtedy w tawernie, gdy widziała go po raz pierwszy. A widziała go wówczas w aurze zadufanego w sobie gościa, któremu - wedle jego mniemania - wolno wszystko.
        Doczołgała się pod drzwi swojej kajuty w momencie, w którym do drzwi na przeciwko wchodziła Arabeth.
 - Śpisz tu? - zapytała szeptem. Alex skinęła głową. - Fajnie, witaj sąsiadko! Wiesz, spóźniłam się na kolację, bo oglądałam papugi - powiedziała, głaszcząc się po brzuchu.
 - Ja jadłam w tawernie - powiedziała współczująco.
 - E tam, nie martw się o mnie. Mam zapasy w kajucie - puściła jej oczko. - Właśnie! Jak tam wyjście z Xavciem?
 - Dobrze, ale mimo, że był miły podchodzę do niego sceptycznie - odparła.
 - No i dobrze robisz - wyszczerzyła się ruda. - Dobranoc - rzuciła.
 - Dobranoc.

*W skrócie - jadalnia. Nie chce mi się tego pisać, także link [KLIK]
**bariera ochronna znajdująca się na jednostkach pływających, na krawędzi odkrytego pokładu, zabezpieczająca przed wypadnięciem za burtę przedmiotów i ludzi (wikipedia)
~~~~~~~~~~~~
Coś długo wyszło, ale chyba mnie nie zabijecie. Witam was pierwszego września! Większość poszło dopiero dzisiaj do szkoły, a ja musiałam już tydzień temu w środę i wczoraj... Akademia, a ja na niej występuję (niestety...)
Lay - współczuję. Mój dziadek miał wylew, a babcia udar mózgu i byłam w szpitalu tylko dwa razy, a babcia za drugim razem złapała mnie za rękę i pociekły jej łzy. Zupełnie, jakby wiedziała, że widzi mnie po raz ostatni. Drugi dziadek zmarł w domu.
  Mam nadzieję, że rozdział się podobał i macie kilka odpowiedzi, chociaż jeszcze nie wszystkie. Jak w tytule snu, Jake to chodząca tajemnica, a my, obiecuję wam to, pewnego dnia ją odkryjemy! Jeśli chodzi o wspomniane rodzeństwo wilkołaków (Kadai, Koru i Lilith) widzę ich tylko w jednej, grupowej scenie, o nich za wiele nie będzie. Rou - o niej będzie więcej, niż o tamtych, ale jeszcze nie wiem, ile dokładnie. Lubicie Arabeth? A jak tam wasze zdanie odnośnie Zoey? A Xavier?
Tyle, bo jak zwykle za dużo gadam.
Lusia :*